ضرورت بهره‌مندی از ظرفیت دانش‌بنیان‌ها برای رفع مسائل مناطق محروم
تاریخ انتشار: ۱۹ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۶۵۵۴۶۰
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از صندوق نوآوری و شکوفایی، نشست بررسی نقش شرکت‌های دانش بنیان در حل مسائل مناطق محروم و کمتر برخوردار با هدف تدوین بسته راهبردی در این زمینه، با حضور دکتر مصطفی زمانیان عضو هیئت عامل، دکتر روح‌الله ذوالفقاری معاون تسهیلات و تجاری‌سازی و دکتر سیاوش ملکی‌فر معاون توسعه صندوق نوآوری و شکوفایی، دکتر مرتضی فیروزآبادی معاون اشتغال و خودکفایی کمیته امداد امام خمینی(ره)، دکتر مهدی روح‌اللهی عضو هیات علمی دانشگاه امام حسین(ع) و رییس اندیشکده پایا، دکتر روح‌الله حمیدی‌مطلق موسس شتاب‌دهنده نوآوری اجتماعی و رییس شورای علمی جایزه نوآوری اجتماعی و صادق مفرد مسئول مرکز مطالعات و هدایت حرکت‌های جهادی در صندوق نوآوری و شکوفایی برگزار شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ضرورت ارائه ایده‌های جذاب برای تقویت مشارکت دانش بنیان در توسعه مناطق محروم و کمتربرخوردار
در این نشست دکتر مصطفی زمانیان، عضو هیئت عامل صندوق نوآوری و شکوفایی در سخنانی با طرح این سوال که چگونه می‌توانیم خدمات مختلف صندوق نوآوری را به سمت حل مسائل مناطق محروم و کمتر برخوردار هدایت کنیم؟ گفت: در این راستا باید جذابیت‌هایی برای شرکت‌های دانش‌بنیان ایجاد کنیم تا به فعالیت بیشتر در این مناطق ترغیب شده و به دنبال ارائه راه‌حل‌های فناورانه برای حل مشکلات این مناطق باشند.
وی با تاکید بر اینکه بخش قابل توجهی از مشکلات در حوزه محرومیت‌زدایی، به دلیل فقر ادبیات مشترک پدیدار شده است، تصریح کرد: نیازمند ایجاد زبان مشترک در این بخش هستیم. مصادیق محرومیت باید در ابتدا به صورت کامل و دقیق مشخص شود و در عین حال، اثر اجتماعی (social impaqct) طرح‌هایی که برای حل مسائل مناطق محروم ارائه می‌شوند، باید توسط کارگزاران تخصصی با دقت ارزشیابی شود. در حوزه عملیاتی نیز معتقدم نیازمند حضور چند کارگزار رشد تخصصی هستیم تا بتوانند پل ارتباطی بین شرکت‌های دانش‌بنیان و فعالان حوزه محرومیت‌زدایی باشند.
انجام سفرهای استانی با اولویت مناطق محروم و کمتربرخوردار در دستور کار صندوق نوآوری است
دکتر روح‌الله ذوالفقاری، معاون تسهیلات و تجاری‌سازی صندوق نوآوری و شکوفایی نیز در ادامه این نشست تأکید کرد: ما در صندوق نوآوری تلاش کردیم از ورود به فضای سیاستگذاری خودداری کنیم، اما در برخی موارد تلاش کردیم کنشگری‌هایی را به منظور کمک به شرکت‌های دانش‌بنیان استان‌های دور از مرکز و کمتر برخوردار انجام دهیم. یکی از این اقدامات، سهامداری در صندوق‌های پژوهش و فناوری استانی بود تا این صندوق‌ها شکل بگیرند و بعد از شکل‌گیری و جا افتادن این صندوق‌ها، از آنها خارج می‌شویم. به عنوان مثال در استان کهگیلویه و بویر احمد، صندوق پژوهش و فناوری وجود نداشت و کمک کردیم تا این صندوق در این استان تشکیل شود.
وی انجام سفرهای استانی با اولویت مناطق محروم و کمتربرخوردار را از اقدامات صندوق نوآوری و شکوفایی برای توسعه فناوری در این مناطق عنوان کرد و گفت: این سفرها در قالب یک هیئت کارشناسی انجام می‌شود که طی آن گروهی از همکاران صندوق طی چند روز، در منطقه مستقر شده و شرایط شرکت‌ها را بررسی می‌کنند و در روز پایانی نیز، رییس صندوق نوآوری با سفر به استان، درخصوص زمینه‌های گسترش و توسعه زیست‌بوم نوآوری در منطقه با مسئولان استان گفتگو می‌کند.
ذوالفقاری با اشاره به اینکه مسئله محرومیت‌زدایی می‌تواند به عنوان یکی از شاخص‌های تصمیم‌گیری در صندوق نوآوری و شکوفایی ملاک عمل قرار گیرد، گفت: البته به شرط آن است که تعریف درست و دقیقی از محرومیت در اختیار داشته باشیم. باید موضوع محرومیت به درستی تعریف شود که این موضوع در سیاست‌گذاری‌ها و تصمیم‌سازی‌ها بسیار موثر خواهد بود.
مسائل مناطق محروم و کمتر برخوردار باید به درستی شناسایی و معرفی شود
دیگر سخنران این نشست دکتر سیاوش ملکی‌فر، معاون توسعه صندوق نوآوری و شکوفایی بود که در سخنانی با اشاره به اینکه با همکاری مشترک صندوق نوآوری، صندوق‌های پژوهش و فناوری، شرکت‌های دانش‌بنیان و خیرین می‌توان اقدامات موثری را برای حل مسائل مناطق محروم و کمتر برخوردار انجام داد، گفت: البته این موضوع به شرطی قابلیت اجرا دارد که مسائل این مناطق به درستی شناسایی و معرفی شوند و در عین حال، دفاتر محلی فعالی در این منطقه با همکاری نهادهایی مانند کمیته امداد امام خمینی(ره) تشکیل شود.
نیازمند تزریق نوآوری به حوزه اشتغال مناطق محروم هستیم
دکتر مرتضی فیروزآبادی، معاون اشتغال و خودکفایی کمیته امداد امام خمینی(ره) نیز در این نشست با اشاره به پراکندگی جمعیت و ترکیب جمعیت غیرفعال کشور گفت: این پراکندگی نشان می‌دهد که باید توجه ویژه‌ای به بحث مشاغل خُرد داشته باشیم. البته این دسته از مشاغل اگر بخواهد اثر اقتصادی مطلوبی داشته باشد، باید با نوآوری ترکیب شود و بنابراین نیازمند تزریق نوآوری به این حوزه هستیم.
وی همچنین با تاکید بر ضرورت ارائه تعریفی مشخصی از مناطق محروم و کمتر برخوردار، یادآور شد: باید به این نکته توجه داشت که حدود ۹۰ درصد از مخاطبینی که برای اشتغال به کمیته امداد مراجعه می‌کنند، دارای مدارک تحصیلی دیپلم و زیر دیپلم هستند، بنابراین باید دقت کنیم که در این زمینه (اشتغال)، مخاطبین کمیته امداد تغییر نکنند. در حوزه اشتغال در مناطق محروم با سه مولفه عوض نشدن مخاطب، وجود برخی محدودیت‌ها، پوشش ریسک شرکت‌های دانش‌بنیان روبرو هستیم که باید مورد توجه قرار گیرند تا بتوانیم اقدامات موثری برای حل مسائل و مشکلات مناطق محروم انجام دهیم.
ضرورت ورود صندوق نوآوری به حوزه پذیرش ریسک فناوری در مناطق محروم
دکتر مهدی روح‌اللهی، عضو هیات علمی دانشگاه امام حسین (ع) نیز در این نشست با اشاره به اهمیت استفاده از فناوری برای حل مشکلات مناطق محروم و کمتربرخوردار گفت: حوزه ریسک فناوری مسئله بسیار جدی است و باید در زمینه توسعه فناوری در مناطق محروم، تمرکز بیشتری داشته باشیم. در این حوزه اگر صندوق نوآوری و شکوفایی بتواند به حوزه پذیرش ریسک فناوری ورود پیدا کند، می‌توانیم مصرف فناوری در مناطق محروم را توسعه دهیم.
وی افزود: اگر به دنبال حل مسائل مناطق محروم هستیم، باید میزان ریسک‌پذیری صندوق‌ها را نیز بالا ببریم. به عنوان مثال، صندوق مخصوص مناطق محروم تأسیس کنیم که به صورت ویژه به حل مسائل و مشکلات این مناطق ورود کرده و ریسک این موضوع را نیز بپذیرد.
تشکیل صندوق‌های موضوعی برای حل مسائل کلیدی مناطق محروم و کمتر برخوردار
صادق مفرد، مسئول مرکز مطالعات و هدایت حرکت‌های جهادی نیز دیگر سخنران این نشست بود که در سخنانی اظهار کرد: باید تلاش کنیم توان و ظرفیت دانش‌بنیان‌ها را به سمت حل مسائل مناطق محروم و کمتر برخودار سوق دهیم و در این راستا باید نظام حل مسئله این مناطق را تدوین کنیم.
وی با طرح این پیشنهاد که برای حل مسائل کلیدی مناطق محروم و کمتر برخوردار، صندوق‌های موضوعی تشکیل شود، گفت: در عین حال باید مشوق‌هایی را برای حضور و متمرکز شدن شرکت‌های دانش‌بنیان برای حل مسائل مناطق محروم و کمتر برخوردار در نظر بگیریم. مجموعه‌های دانش‌بنیان که قابلیت حل مسائل این مناطق را دارند باید از نزدیک با مسائل و مشکلات این مناطق آشنا شوند تا بتوانند وارد میدان شده و پای کار بیایند.
کد خبر 5882964منبع: مهر
کلیدواژه: صندوق نوآوری و شکوفایی مناطق محروم تولید دانش بنیان اشتغال محرومیت زدایی حاکمیت سایبری تحقیقات علمی شرکت دانش بنیان هوش مصنوعی سفر به ماه فناوری فضایی تولید دانش بنیان معاونت علمی فناوری و اقتصاد دانش بنیان ریاست جمهوری شورای عالی انقلاب فرهنگی هندوستان کاوشگر وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات شرکت متا گوگل صندوق نوآوری و شکوفایی شرکت های دانش بنیان مناطق محروم برای حل مسائل کمیته امداد صندوق ها شرکت ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۶۵۵۴۶۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
روایتی از معلمی در مناطق محروم؛ از زندگی در کانکس تا حسرت نیاموخته‌ها
معلمانی که سال‌های ابتدای خدمت را در مناطق محروم تدریس می‌کنند، خاطرات تلخ و شیرینی با خود به همراه دارند و از شرایط دشواری می‌گویند که به گفته خود آنها به ارتقای شغلی و ارتباط بهترشان با دانش‌آموزان منجر شده است.
به گزارش خبرگزاری ایمنا از خراسان شمالی، معلمان جوان بجنوردی از سال‌های ابتدایی تدریسشان می‌گویند؛ سختی‌هایی که تحمل کردند و چالش‌های معلمی که با تصوراتشان از زمین تا آسمان تفاوت دارد.
آنها از این می‌گویند که روزگار معلمی در واقعیت با آنچه در فیلم‌ها و ذهن‌ها می‌گذرد متفاوت است؛ واقعیت توأمان با زندگی در کانکس و نداشتن کمترین امکانات رفاهی در دورترین نقاط روستایی، واقعیتی که معلمان جوان تجربه می‌کنند حس غریبی است، دورماندن از خانه و خانواده و زندگی کیلومترها دورتر از شهر با مردمانی که سبک زندگی‌شان متفاوت است.
معلمان گاهی با دانش‌آموزانی مواجه می‌شوند که اختلالات یادگیری دارند یا از مشکلات جسمی رنج می‌برند که این زحمت کار را برای آنها دوچندان می‌کند، حتی گاهی مجبور می‌شوند که یک مطلب را با صبر و حوصله بارها توضیح دهند.
به مناسبت روز معلم به سراغ یک زوج معلم جوان و دو معلم دیگر که سال‌های نخست خدمتشان را می‌گذارنند رفتیم. سیدامین حسینی و آیدا حسن‌پور، یک زوج جوان که هر دو با مدرک کارشناسی ارشد روانشناسی، آموزگار مقطع ابتدایی هستند از خاطرات خود با دانش‌آموزان و یکدیگر می‌گویند.
سیدامین و آیدا شش سال است که در کسوت شریف معلمی مشغول به خدمت هستند، آنها از اینکه هر دو آموزگار هستند حس رضایت و خوشبختی می‌کنند؛ ساعت‌ها با یکدیگر می‌نشینند و در مورد روش تدریس‌های نوین و مسائل آموزشی به بحث و تبادل نظر می‌پردازند. هر دوی آنها دیگری را همچون استادی می‌پندارد که می‌توانند بسیاری از مهارت‌های کاربردی تدریس را از او بیاموزند.
سید امین در دوران دانشگاه معلمی را شغلی طاقت‌فرسا تصور می‌کرده است و آیدا، همسرش نیز آن را لذت‌بخش، توامان با دلهره و نگرانی می‌دانست تا اینکه به مدرسه رفتند و به سبب ارتباط سازنده‌ای که با بچه‌ها پیدا کردند اوقاتی که در محل کار می‌گذرانند برایشان لذت‌بخش شده است، اکنون دیگر معلمی را نه دلهره‌آور بلکه پر از حس خوب و پرطراوت توصیف می‌کنند.
سیدامین از سال‌های ابتدایی خدمتش می گوید، در سال اول خدمتم، پایه ششم را تدریس می‌کردم و کلاس‌هایی که برای دانش‌آموزان می‌گذاشتم تا در آزمون‌های تیزهوشان قبول شوند به ثمر رسید و تعداد زیادی از دانش‌آموزانم با وجود اینکه در منطقه محروم بودند توانستند به مدرسه تیزهوشان راه یابند؛ دیدن موفقیت‌های آنها و قبول‌شدنشان در مدارس خوب، شیرین‌ترین لحظات را برایم رقم زد.
او مشکلات خانوادگی، روحی و جسمی دانش‌آموزان که گاهی اوقات باعث می‌شود تا از توجه اصلی به درس خواندن باز بمانند را بزرگترین چالش و مسئله خود در طول دوران خدمتش می‌داند.
سیدامین و آیدا هر دو بر این باور هستند که از دوران دانشجویی خود بهتر می‌توانستند استفاده کنند تا امروزه مهارت و تسلط بیشتری داشتند. سید امین می‌گوید: اگر به گذشته و دوران دانشجویی بازگردم تلاش می‌کنم که روش تدریس‌های نوین را به خوبی یاد بگیرم و از تمام اساتید ممتاز آموزشی دانشگاه بهره ببرم تا بتوانم در کارم موفق‌تر باشم.
آیدا حسن‌پور نیز درباره دانشجویی‌اش صحبت‌هایی دارد، او عنوان می‌کند: اگر به دوران دانشجویی برمی‌گشتم تمام سعی‌ام را می‌گذاشتم تا مطالب علمی و آموزشی ویژه معلمی را با نهایت دقت و جزئیات مطالعه و بررسی کنم تا کیفیت کار بالاتری داشته باشم.
آنها محیط مدرسه را اینگونه توصیف می‌کنند؛ ما معلم‌ها در محیط آموزشی و مدرسه رابطه صمیمانه‌ای با یکدیگر داریم و من سعی می‌کنم مانند یک شاگرد از تجربیات معلم‌های باسابقه نهایت استفاده را ببرم تا بتوانم از راهی که آنها رفته‌اند درس بگیرم و کیفیت آموزشی کلاسم را بالاتر ببرم.
همسر سیدامین از سال‌های ابتدایی خدمتش می‌گوید و ادامه می‌دهد: از همان دوران دانشجویی حس خوب و امیدوارانه‌ای نسبت به معلمی داشتم و روزشماری می‌کردم تا کارم را شروع کنم و بیشتر وقتم را با بچه‌ها بگذرانم.
درک متقابل؛ بهترین ویژگی زوج معلماو می گوید: قطعاً شیرین‌ترین لحظه برای هر معلم زمانی است که دانش‌آموزانش یک مطلب درسی و تربیتی را یاد بگیرند و والدین و خود بچه‌ها از معلم رضایت داشته باشند. در سال‌های اولیه خدمتم با دانش‌آموزانی مواجه شدم که اختلالاتی در حوزه یادگیری داشتند و این سختی کارم را دو برابر می‌کرد، مجبور می‌شدم بعضی مطالب را بارها توضیح دهم.
آیدا و سیدامین یکی از قوت قلب‌هایی که انگیزه و علاقه‌شان برای معلمی را بیشتر می‌کند را برخورد و احترام ویژه‌ای که اهالی و کادر اداری محل خدمت برای معلمان قائل هستند، می‌دانند.
خانم معلم جوان درباره همسرش می‌گوید: یکی از ایده‌آل های زندگی من این بود که همسرم نیز مثل خودم معلم باشد تا درک متقابلمان نسبت به یکدیگر بیشتر باشد که به ثمر رسید و اکنون همواره در فرایند تدریس با یکدیگر همکاری و همدلی داریم که همین موضوع باعث افزایش کیفیت کار و زندگی‌مان شده است.
به سراغ جوان دیگری می رویم که در حرفه دبیری تازه کار است؛ محمدحسین گریوانی آموزگار مقطع ابتدایی که دو سال است در کسوت معلمی به دانش‌آموزان خدمت می‌کند. وی در خصوص اولین روزهای معلمی‌اش می‌گوید: آنچه در دوران دانشجویی از سال اول معلمی‌ام تصور می‌کردم بسیار متفاوت با واقعیت بود؛ اولین ابلاغ تدریسم را که گرفتم متوجه شدم باید به روستای کاریز بروم که فاصله خیلی زیادی تا بجنورد دارد و این لحظه‌ای مرا به فکر فروبرد که چگونه سختی‌های آن را تحمل کنم.
محمدحسین وقتی برای تدریس به روستا رفت متوجه می‌شود که با این فاصله دور نمی‌تواند هر روز رفت‌وآمد کند و مجبور می‌شود روزهایی که کلاس دارد را در روستا بماند؛ روستایی که با مردم و طبیعتش غریبه است تا اینکه به تدریج با دانش‌آموزانش ارتباطی دوستانه می‌گیرد.
زندگی در روستایی دورافتاده برای او که فقط یک سال از ازدواجش گذشته بود حس دلتنگی شدیدی داشت؛ این دلتنگی زمانی بیشتر شد که پسرش هم به دنیا آمد و او مجبور بود دوری فرزند و همسرش را تحمل کند؛ او می‌گوید: لحظه‌هایی به شدت حس دلتنگی و غربت احساس می‌کردم.
او ادامه می دهد: تصور یک نومعلم از سال اول خدمت این است که برخوردی گرم و صمیمی با او داشته‌باشند، چراکه سال اول تدریسش است اما خب برای مردم روستا اینگونه نیست و نومعلم‌ها برایشان مثل تمام معلم‌هایی هستند که سالیان سال آمده‌اند و رفته‌اند.
زندگی در روستایی دورافتاده برای او که فقط یک سال از ازدواجش گذشته بود حس دلتنگی شدیدی داشت؛ این دلتنگی زمانی بیشتر شد که پسرش هم به دنیا آمد و او مجبور بود دوری فرزند و همسرش را تحمل کند؛ او می‌گوید: لحظه‌هایی به شدت حس دلتنگی و غربت احساس می‌کردم.
محمدحسین اولین سال از خدمتش، معلم کلاس دوم شد؛ کلاسی که حتی با حروف الفبا هم آشنایی نداشتند و او مشتاقانه به آنها درس می‌داد، گریوانی تماشای فرایند باسواد شدن دانش‌آموزانش را شیرین‌ترین لحظات کاری خود می‌داند و ادامه می‌دهد: آنجا بود که حس ارزشمندی و موثر بودن کردم، حسی که تا آن موقع هیچ‌وقت نتوانسته بودم تجربه کنم.
وی عاشقانه معلمی را دوست دارد و عشقش به دانش‌آموزان را اینگونه توصیف می‌کند؛ از زمانی که معلمی را شروع کرده‌ام و لذت حضور در بین بچه‌ها را چشیده‌ام؛ یکی از اصلی‌ترین رویاهایم این است که بتوانم به نحوی با دوربین یا چیز دیگری لحظات و خاطرات خوب کلاسم را ثبت کنم.
محمد حسین تصریح می‌کند: گاهی اوقات بچه‌ها حرف‌هایی می‌زنند و با همان حالات کودکانه خود صحنه‌های بانمکی را رقم می‌زنند که حتی قابلیت ساختن یک فیلم کمدی را هم دارد.
احمد فرامرزی، یکی دیگر از معلمان جوان بجنوردی است. او خود را افسر سپاه تعلیم و تربیت می‌داند؛ همان تعبیری که مقام معظم رهبری برای معلمان ایران به کار بردند. وی می‌گوید: تصور بسیاری از مردم نسبت به معلمان این است که در یک مدرسه خوب و با امکانات تدریس می‌کنند و کارشان فوق‌العاده آسان است، در صورتی که این تصور درست و مطابق با واقعیت نیست.
اما او تجربه خود از معلمی را اینگونه توصیف می‌کند که گاهی اوقات ممکن است یک معلم در نقاطی خدمت کند که کمترین امکانات رفاهی مثل آب و برق در آنجا نباشد یا اینکه مجبور باشد چند پایه تحصیلی را به صورت همزمان تدریس کند و حتی در کانکس زندگی کند.
یکی از کارهایی که این معلم جوان قبل از شروع به کار انجام داده و خیلی به او کمک کرده است این بود که به همراه خانواده به منطقه محل خدمت خودش می‌رود و شرایط آنجا را از نزدیک می‌بیند؛ همین باعث می‌شود تا خود را برای شرایط سخت آنجا آماده کند و با آن وفق بدهد.
او از خاطرات زندگی در روستا می‌گوید و ادامه می‌دهد: من تنها معلمی بودم که در روستا اقامت داشتم، اهالی روستا نگاه ویژه و محبت‌آمیزی به من داشتند، از آوردن خوراکی‌های لذیذ و رنگارنگ گرفته تا مهمان‌نوازی‌های سخاوتمندانه‌ای که داشتند و همین رفتار آنها باعث دلگرمی و تقویت انگیزه می‌شد.
وی در سال اول معلمی در منطقه ترکمن‌نشین و پایه‌اول تدریس می‌کرده است که به گفته خودش دانش‌آموزان اصلاً تسلط کافی بر زبان فارسی نداشتند و این بزرگترین چالشی بود که روبه‌رو شدن با آن انرژی بسیاری را از هر معلم می‌گیرد؛ حتی او دانش‌آموزی را داشته است که فقط دو کلمه‌ی اجازه و خانه را بلد بود و باقی حرف‌هایش را به ترکمنی می‌زد.
احمد نبود امکانات و ابزارهای ضروری آموزشی و کم‌سوادی و بی‌سوادی والدین را از مهم‌ترین مسائلی می‌داند که زحمت‌های کارش را دوچندان می‌کند؛ دانش‌آموزان پایه اول نیاز دارند تا پدر یا مادر بخشی از فعالیت تدریس را برایشان انجام دهد که دانش‌آموزانش این امکان را نداشتند.
احمدفرامرزی از سال اول تدریسش دیدن قسمت‌های مختلف برنامه تلویزیونی ایران را شروع کرده بود تا روش‌تدریس دورس مهم مثل ریاضی و فارسی را در حد خوبی یاد بگیرد.
معلم‌جوان توصیه‌ای هم برای دانشجومعلمان دارد؛ او تاکید می‌کند: در پایان به تمام دانشجومعلمان و کسانی که می‌خواهند در شغل معلمی فعالیت داشته باشند توصیه می‌کنم که به منابع و کلاس‌های دانشگاهی اکتفا نکنند و در دوره‌های مختلف به دنبال کسب علم و توانایی ویژه برای معلمی باشند.
کد خبر 749556
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت